Άκουγα νωρίτερα στο ράδιο για την κακοκαιρία στην Αγγλία, που πλέον ξέμεινε από αλάτι και έχουν αρχίσει να ρίχνουν άμμο στους δρόμους, μέχρι να έρθουν οι καινούργιες προμήθειες και μου ήρθε στο νου κάτι που είχα ακούσει παλιότερα. Άσχετο, αλλά καλό...
Για όσους δεν το ξέρουνε, οι Μελισσουργοί είναι μια ορεινή κοινότητα του Νομού μας, δίπλα από την Πράμαντα, στα σύνορα με το Νομό Ιωαννίνων. Πανέμορφο χωριό, στα 850 μέτρα περίπου υψόμετρο και γύρω στα 70 χιλιόμετρα από την Άρτα.
Είναι λοιπόν καλοκαιράκι και ένα υψηλόβαθμο στέλεχος μιας ιδιωτικής τράπεζας πέρασε από την περιοχή μας, πηγαίνοντας για Κέρκυρα. Ο διευθυντής του εδώ υποκαταστήματος της τράπεζας θεώρησε καθήκον του να τους ξεναγήσει στις ομορφιές του τόπου μας και τους έβαλε στο jeep του (το στέλεχος και την γυναίκα του) για ένα tour στα ορεινά.
Μεσημεράκι και φτάνουν στην πλατεία στους Μελισσουργούς. Κάθονται στον Σιαμέτη -όσοι γνωρίζουνε, ξέρουνε τι εστί...- και παραγγέλνουνε τσίπουρο και μεζέ. Δεν είχε και σπουδαία πράγματα, γαλοτύρι με ψωμί και ντοματούλα ήταν ο μεζές, αλλά εκεί πάνω ήταν σαν αμβροσία εκείνη την ώρα...
Η κυρία του κυρίου στελέχους ήταν μια κυρία με τα όλα της, με τα χρυσαφικά της, τα μεταξωτά φουλάρια της, με τα σέα και τα μέα της. Φαινότανε ότι δεν της ταίριαζε το περιβάλλον, το ένα της ξίνιζε, το άλλο της μύριζε, δεν περνούσε καλά και το κυριότερο εκνεύριζε και τα διπλανά τραπέζια με τη συνεχή της γκρίνια και το "πότε θα φύγουμε, Μάκη μου"...
Ο Σιαμέτης την είχε καταλάβει, αλλά δεν έλεγε τίποτε. Όλοι όμως εκεί γύρω περιμέναμε την "δολοφονική" του ατάκα. Και αυτή ήρθε όταν η κυρία σήκωσε το χεράκι της και χτύπησε τα μανικιουρισμένα δαχτυλάκια της:
-Κύριε, έρχεστε να σας πώ;
-Ήρθα...
-Θαλασσινά έχετε; (όλοι κρατήσαμε την ανάσα μας...)
-Έχουμε...
-Τι έχετε;
-Αλάτ'!!! και της δίνει ένα αλατοπίπερο από το διπλανό τραπέζι.
Κόκκαλο η κυρία, άναυδος ο Διευθυντής του υποκαταστήματος Άρτας, να χειροκροτάει ο σύζυγος-στέλεχος, που ποιός ξέρει τι απωθημένα είχε ο άνθρωπος κι όλοι οι υπόλοιποι, να έχουμε πέσει κάτω από τα τραπέζια...
